معنی ضرب المثل فارسی؛ در دروازه را می توان بست، ولی دهان مردم را نه - وبلاگ ارم گفتگو

به گزارش وبلاگ ارم گفتگو، ضرب المثل در دروازه را می توان بست، ولی دهان مردم را نه، مربوط به ملانصرالدین است که فرزندش را مورد نصیحت قرار می دهد. در خواندن این داستان با خبرنگاران همراه باشید.

تاریخچه ضرب المثل در دروازه را می توان بست، ولی دهان مردم را نه

آورده اند در زمان های قدیم، مردی به نام ملانصرالدین زندگی می کرد. وی پسر باهوش و زرنگی داشت و همواره او را مورد لطف و نصیحت قرار می داد.

روزی ملا بعد از خوردن ناهار فرزندش را صدا زد تا او را پند دهد. هنگامی که پسرش آمد دستان او را گرفت و گفت: فرزندم تا می توانی برای رضای خدا قدم بردار و به مردم محبت کن و آن ها را در کارهای نیک تشویق کن. اگر کسی به تو بی ادبی کرد یا ناسزا گفت، عصبانی نشو و سعی کن با مهربانی او را آرام کنی. سپس به فرزندش گفت که فردا به سفر می رویم تا این نصیحت من را از نزدیک درک کنی و بر جان و قلبت بنشیند.

فردای آن روز پسرش اسب را آماده کرد و وسایل سفر را هم برداشت و به همراه پدرش حرکت کردند. بعد از چند ساعت به دهکده ای رسیدند. در آنجا افرادی را تماشاد که مشغول زراعت هستند. آن ها با تماشا ملا و فرزندش بسیار عصبانی شد و گفتند که چه مرد پستی است! خود سوار اسب شده است و فرزند کوچکش پیاده در کنار او راه می رود. ملا از اسبش پیاده شد و به فرزندش گفت سوار اسب گردد. فرزندش ابتدا از این خواسته پدر تعجب کرد، اما می دانست که پدرش از این کار هدفی دارد. به همین علت طبق خواسته او عمل کرد. سپس به راه خود ادامه دادند.

به روستای دیگری رسیدند. اهالی آنجا وقتی تماشاد که پسر ملا سوار اسب است و خود ملا پیاده حرکت می نماید ناراحت شدند و گفتند این مرد چه پسری بدی تربیت نموده است. خیلی گستاخ و وقیح است که خودش روی اسب نشسته و پدر سالخورده اش پیاده حرکت می نماید. بعد از اینکه از آن روستا خارج شدند، ملانصرالدین پشت فرزندش سوار اسب شد و به راه خود ادامه دادند.

یک ساعت بعد به دهکده دیگری رسیدند. مردم آن ده هنگامی که ملا و فرزندش را سوار یک اسب تماشاد بسیار خشمگین شده و با خود گفتند: این دو چه آدم های نامردی هستند که هر دو سوار یک اسب شدند و مراعات حال حیوان زبان بسته را نمی نمایند. اگر تک تک سوار این اسب شده بودند حیوان بیچاره کمتر خسته می شد و خدا هم از این کارشان راضی بود.

ملانصرالدین و پسرش بعد از اینکه صحبت های یواشکی مردم آن روستا رو هم شنیدند، به فرزندش گفت هر دو از اسب پایین بیاییم و ادامه راه را پیاده برویم. بعد از اینکه از آن روستا عبور کردند به روستای دیگری رسیدند. اهالی دهکده از تماشا ملا و فرزندش متعجب شدند که چرا هر دو پیاده حرکت می نمایند، در حالی که اسبشان در کنارشان است. احتمالا جان اسب از جان خودشان برایشان مهم تر است.

در این هنگام ملانصرالدین رو به فرزندش کرد و با لبخندیی به او گفت: پسرم؛ این سفر شرحی از نصیحت من بود که خواستم با چشمان خود ببینی و با گوش هایت بشنوی که مردم آن طور که می بینند قضاوت می نمایند و تو هر کاری انجام دهی، نمی توانی جلوی یاوه گویی و ناسزای آن ها را بگیری. سعی کن در زندگی هر کاری که انجام می دهی برای رضا و خشنودی خداوند تبارک و تعالی باشد تا خداوند همواره و در همه جای یار و نگهدار تو و خانواده ات باشد. سپس به خانه باز گشتند.